Εκφράζει τη δυαδικότητα ανάμεσα στο σκοτάδι του αβυσσαλέου βάθους του ωκεανού και το φως που εκπέμπεται από την επιφάνεια του νερού.
Ένα άρωμα όπου η φρεσκάδα του περγαμόντου φωτίζει τις όψεις των φυκιών, που θερμαίνονται από τις ισχυρές, ξυλώδεις νότες του βετιβέρ.